کوچولوی با شعور و درک من، وجود تو برای من آغاز یه خودشناسی دوباره اس.

رشد شعورت لحظه ای شده و این هم برای من شگفت آوره و هم لذت بخش. دیروز خاله بهت گفت برو اون کنترل تلویزیون رو بیار، تو هم تند تند دویدی اووردی. از ختده مردیم.

دیگه باید حواسمونو جمع کنیم هر حرفی رو جلوت نزنیم. گاهی تعریف کردن شیرین کاریهات برا بقیه ممکنه تو رو شیطون و لوس کنه.

دیروز رفتیم دکتر رادین. گفت تو کاملا نرمالی و من بیخود نگرانتم. کم کم باید شیر دادنمو کمتر کنم. خوشحالم که می فهمی.

دوستت دارم.

بوس.

سلام گلکم.

این که کمتر می تونم بیام اینجا و برات بنویسم، خودتی. دیگه پیشرفتت لحظه ای شده. هر لحظه یه کار جدید می کنی. پر از ادا و اطواری. یاد گرفتی الکی بخندی یا گریه کنی کلک خان من. تو دیگه داری راه می ری اراده می کنی، هدف گیری و بعد با شتاب تاتی می کنی تا مثلا یا کنترل تلویزیونو از چنگ یکی در بیاری یا بری در جاکفشی و کمدو باز کنی یا اینم که یه صفحه از یه کتابو پاره کنی.

خلاصه دائم در جنب و جوشی.

الهی من فدات شم. دوستت دارم. دوستت دارم. دوستت دارم.